Pierwszy mecz lipca został rozegrany na całkowicie nowym dla Lawy obiekcie. Przez kilka tygodni grupka zawodników przekonywała Hołka, aby wypróbować boisko przy Wawelskiej 3. Organizator nie chciał początkowo przystać na tę propozycję, ponieważ jego zdaniem fantastyczna murawa boiska (sztuczna trawa) i związana z tym lepsza przyczepność nie były zaletami, które mogłyby przysłonić wady obiektu - niezbyt dobrą lokalizację, a także konieczność rezerwacji i opuszczenia boiska o określonej godzinie. Hołek postanowił jednak w ramach eksperymentu "zaklepać" boisko zawodnikom Lawy na cały miesiąc (minimalny okres rezerwacji).

Niewiele brakowało, a decyzji tej pożałowałby już w sobotni wieczór. Gdyby nie późne zgłoszenia chęci udziału w meczu przez dwóch piłkarzy, gra na drugim co do wielkości obiekcie Lawy nie miałaby najmniejszego sensu. Dzięki nim liczba zawodników wzrosła, ale tylko do 9 osób i Hołek i tak obawiał się, że na boisku o łącznej powierzchni 24 arów gracze po prostu nie dadzą rady biegać przez 90 minut ani rozgrywać ładnych zawodów. Organizator nie chciał jednak rezygnować z rezerwacji już w pierwszym umówionym terminie i zdecydował się nie przenosić meczu np. na jedno z boisk przy ul. Koncertowej. Co ciekawe, z czwórki największych orędowników nowej miejscówki na niedzielny mecz zgłosił się jedynie Niezielan. Grocho, Grzesiu i Uoles przyczynili się więc do tego, że ich kolegom przyszło rozegrać mordercze wręcz spotkanie. Na równej, miękkiej trawie. Ale mordercze.

Spory wpływ na zmęczenie zawodników miała tego dnia również aura. Było raz słonecznie, raz pochmurno, ale cały czas duszno i parno. Taka pogoda mogła być zapowiedzią wielkiej burzy i ulewy, ale ta przyszła dopiero kilka godzin po spotkaniu. Podczas samego meczu na zawodników spadło zaledwie kilka kropel deszczu. W tych tropikalnych warunkach szczególnie wysoko zawieszoną poprzeczkę miała oczywiście drużyna z mniejszą ilością zawodników w składzie. Hołek obsadził w niej trzech świetnych napastników (Andrewa, Niezielana, Rejczela) oraz wybornego obrońcę - Misiakiego. Sporym zaskoczeniem była całkiem ofensywna gra tego ostatniego - to on jako pierwszy w swojej drużynie pokonał bramkarza rywali. Czteroosobowy zespół nie miał jednak wyjścia - do akcji podbramkowych musiał angażować praktycznie wszystkich zawodników, a rolę obrony musiał pełnić nierzadko tylko bramkarz. A za postawę golkiperów trzeba ten zespół pochwalić - Andrew w fenomenalny sposób obronił karnego wykonywanego przez Hołka po faulu Niezielana (za który w normalnych rozgrywkach obejrzałby czerwoną kartkę), Niezielan bronił jak natchniony w pierwszej połowie, a Rejczel fantastycznie spisywał się na bramce w drugiej części meczu. Zawodnicy nakręcali się wzajemnie dobrą grą, dzięki czemu mimo początkowych niepowodzeń zdołali wyrównać jeszcze przed przerwą.

Ale rywale nie brali swojej ewentualnej przegranej pod uwagę. Kamil wziął na swoje barki ciężar rozgrywania, z czasem uzupełnili go w tym elemencie Dziomal i Piętas. Dobry mecz zanotował także Hołek, który gra wyraźnie lepiej, gdy na boisku panuje spora swoboda. Kluk także pokazał się z dobrej strony wykazując się refleksem przy dobitkach, ale w wielu jego akcjach widoczne były braki spowodowane dłuższą przerwą w grze. Obie drużyny wielokrotnie obijały słupki bramek. Pięcioosobowa drużyna była jednak tego dnia trochę bardziej skuteczna od rywali i zasłużenie sięgnęła po zwycięstwo.