Autorem relacji z meczu jest Wojciech Łobacz:

Na kolejny mecz Latoligi stawiło się raptem 8 graczy. Z powodu złego stanu boiska głównego spotkanie odbyło się na mniejszym boisku. Składy zostały wybrane przez Kadłuba i Grega, którzy po kolei dobierali kolejne gwiazdy/szrot.

Pierwsza połowa zapowiadała się rekordowo pod względem liczby strzelonych bramek. Całe trzy. A jedyna bramka Zielonych padła w wyniku nieprzewidywalnego odbicia piłki od śniegowej zaspy. Po drugiej, znacznie dłuższej połowie, to jednak Zieloni okazali się zwycięzcami całych zawodów.

Na deser, perełka, wywiad z żoną Ojca Organizatora!

Jak Pani odbiera rozgrywki? Czy czasem ma pani dosyć całej tej Latoligi, która ustawia plany praktycznie każdej niedzieli?
Hołek: To może ja odpowiem za żonę… Żona lubi Lawę, bo choć pół niedzieli jest właściwie wyjęte z życiorysu, dzięki ruchowi na mniej lub bardziej świeżym powietrzu mąż ma kaloryfer na brzuchu.
Czy śledzi Pani poczynania męża w rozgrywkach i same rozgrywki. Dlaczego?
Hołek: To może ja odpowiem za żonę… Tak, żona bardzo emocjonuje się moimi poczynaniami. Obudzona w środku nocy wyrecytuje moje aktualne statystyki i pozycję w rankingu. Gdy się rozchoruję, żona przebiera się za mnie i przychodzi na mecze w zastępstwie (można poznać te spotkania po „moich” nieco lepszych niż zwykle statystykach meczowych). Moja żona wie również wszystko o zawodnikach Lawy, dzięki czemu może ich swobodnie szantażować i wymuszać haracze, gdy gracze mają coś na sumieniu. Pozwala to bez problemu utrzymać naszą rodzinę.
Latoliga bardzo się zmienia. Jak Pani widzi przyszłość Latoligi za, powiedzmy, 15 lat?
Hołek: To może ja odpowiem za żonę… Żona, tak samo jak ja, chciałaby, aby w przyszłości równolegle do zwykłych meczów, na bocznych boiskach, toczone były boje w ramach Małej Lawy (tzw. Magmy), w której będą uczestniczyć dzieci dorosłych zawodników Lawy. Wtedy wszystkie żony, narzeczone i kochanki graczy będą miały czas dla siebie, odzyskując w ten sposób te wszystkie stracone niedzielne poranki, gdy mężowie/narzeczeni/kochankowie szli na boisko, by walczyć o honor nazwiska swojej rodziny.