Ponieważ 17 sierpnia pogoda do gry w piłkę nożną była idealna (niska temperatura, rześkie powietrze po kilkudniowych opadach), a zawodnicy spędzili na boisku jedynie 60 minut, zapadła decyzja o rozegraniu kolejnego meczu. Szadi i Walkman narzekali co prawda na urazy, ale zdawali sobie sprawę, że ten mecz jest wyśmienitą szansą do podreperowania statystyk. W końcu o wiele łatwiej przedrzeć się przez szyki obronne dwóch przeciwników, niż np. pięciu tak jak w meczu przed tygodniem. Składy zostały nieznacznie zmienione — Grocho i Kadłub zamienili się drużynami.

Po tej drobnej zmianie drużyna Hołka przegrywała już 1:5 w dziesiątej minucie. Wszyscy spodziewali się więc pogromu. Przegrywający zespół nie zamierzał jednak tanio sprzedawać skóry i kilka minut później tracił do rywali już tylko jedną bramkę. W końcówce okazało się jednak, że przeciwnicy zbyt dobrze sobie radzą, by można im było zwycięstwo odebrać. Spora w tym zasługa Szadiego, który broniąc przez całe spotkanie z powodu naciągnięcia mięśnia uda zdrowiał z każdą minutą i przez ostatni kwadrans kilkanaście razy zapuścił się w pole karne rywali. Świetnie rozgrywał Walkman, który najwyraźniej zrażony niską skutecznością swoich strzałów w pierwszej połowie postanowił wystawiać kolegom idealne piłki. Określeniem „idealne” należy również opisać strzały Kadłuba, który zaskakiwał siłą i precyzją uderzeń.

Spektakularną paradę na bramce zaliczył Hołek, który pełną poświęcenia interwencją zapobiegł utracie gola po przypadkowym strzale... jego kolegi z drużyny. Hołek zaliczył również najbardziej widowiskowy upadek, ale jego kocie ruchy pozwoliły mu wyjść z niego bez obrażeń. Jego zespół przegrał ten mecz wyraźnie, ale do końca walczył o dwucyfrowy wynik, który optycznie niwelowałby rozmiary porażki. Porównanie rezultatów obu niedzielnych spotkań pokazuje zresztą, że po ponad 100 minutach gry zawodnicy odczuwali już zmęczenie i nie byli w stanie angażować sił w grę w defensywie. Dlatego w drugim spotkaniu padło prawie dwa razy więcej goli niż w pierwszym. Przyczynił się do tego niewątpliwie strzelecki instynkt Kadłuba, który pobił tegoroczny rekord bramek zdobytych w jednym spotkaniu. Podobny rekord (tyle, że dotyczący asyst) ustanowił też Walkman, którego podania siedmiokrotnie otworzyły jego kolegom drogę do bramki przeciwników. Na formę tych graczy z pewnością wpłynęło kilka łyków cytrynowego napoju Lato, którego butelkę udało się Hołkowi przemycić do Warszawy z dalekiego Podkarpacia.

Na mecz w charakterze fotografów mieli przyjść tego dnia Maestro i Mentor. Żaden jednak się nie zjawił — do robienia zdjęć udało się natomiast zwerbować młodego kibica, który był tego dnia jedynym świadkiem wydarzeń na boisku. Po zapełnieniu karty pamięci w aparacie Hołka poprosił nawet o zezwolenie na udział w spotkaniu — uznał zapewne, że Lawa gra tak katastrofalnie słabo, iż nawet on sobie poradzi. Organizator rozgrywek był jednak nieugięty i odmówił kilkunastoletniemu chłopakowi, niszcząc być może karierę nadziei polskiej piłki nożnej...