Choć w weekend rozpoczęła się astronomiczna wiosna, ta prawdziwa, odczuwalna, wciąż nie przychodzi. Dlatego czternastu zawodników, którzy pojawili się na Wałbrzyskiej w kolejny marcowy niedzielny poranek, musiało zmierzyć się z zimnem i... bardzo śliską murawą boiska, które z powodu wilogci zapewniało minimalną tylko przyczepność. Boleśnie przekonał się o tym powracający do rozgrywek po kilku miesiącach przerwy Kołacz. Po niecałych pięciu minutach spotkania upadł tak nieszczęśliwie, że skręcił kostkę. Nie mógł oczywiście kontynuować gry, ale przez całe spotkanie towarzyszył kolegom przy bocznej linii, robiąc zdjęcia. Ponieważ noga nie była bardzo spuchnięta, istniała nadzieja, że być może jest to tylko lekkie zwichnięcie - pomeczowa wizyta u lekarza potwierdziła jednak niestety wcześniejszą diagnozę i zawodnika czekają kolejne tygodnie bez piłki.

Drużyna Kołacza musiała grać od tego momentu w osłabieniu, ale wydawało się, że szóstka zawodników poradzi sobie z siódemką rywali - nawet po zejściu boiska kontuzjowanego gracza osłabiony zespół strzelił gola na 2:0. Z czasem jednak przeciwnicy poczynali sobie na boisku coraz śmielej. Głodny gry był Grzesiu, który z powodu wyjazdu pauzował cały miesiąc. Ku zaskoczeniu większości graczy najlepszą formę zaprezentował jednak Tokarz. W poprzednich meczach gracz ten nie zachwycał, nie pokazał nic nadzwyczajnego - może dlatego, że grał tuż po imprezach. W tę niedzielę jego forma była wyborna - sporo biegał, celnie strzelał i świetnie podawał. Na dodatek jego koledzy rzadko popełniali błędy i szybko nauczyli się korzystać ze swojej liczebnej przewagi.

Szczególnie boleśnie przegrywający zespół przekonał się o tym na początku drugiej połowy, gdy stracił aż cztery bramki w zaledwie osiem minut. Wtedy to Mentor zaproponował zasosowanie taktyki T.U., która miała pomóc z odrobieniu strat. Wydawało się, że są na to szanse, bo na kilkanaście minut przed zakończeniem spotkania strata wynosiła tylko trzy "oczka" i wszystko się jeszcze mogło zdarzyć. Słowo "wszystko" objęło niestety sytuacje, w których Czaro i Niezielan w odstępie kilku sekund trafiali prosto w bramkarza rywali, a potem Niezielan sam wcielił się niechcący w rolę golkipera przeciwników, gdy zmierzająca do siatki piłka (po strzale Grocha) odbiła się od jego nóg. W ataku nie wychodziło, w obronie było jeszcze gorzej - na stałe rezydował tam tylko Mentor, wspomagany przez Czara i Kluka. Przeważnie jednak wygrywający zespół potrafił przeprowadzać kontry, w których na osamotnionego bramkarza nacierało aż 4 napastników.