Pierwszy wrześniowy mecz zainaugurował niezwykły cykl spotkań - Hołek postanowił nadrobić wraz z kolegami wakacyjne zaległości i mecze Lawy mają być rozgrywane w każdy weekend tego miesiąca. A ponieważ część zawodników wróciła już z urlopów, zapewne znowu będzie można liczyć na wysoką frekwencję. Możliwe nawet, że o ile tylko piłkarzom będzie sprzyjała pogoda, zainteresowanie meczami będzie na tyle duże, że Hołek będzie musiał odmawiać tym, którzy swój udział w meczu będą zgłaszali najpóźniej.

Na Wawelskiej miało się w niedzielę pojawić aż 14 osób (ostatnio tylu chętnych było w połowie czerwca). Na spore zainteresowanie meczem wpłynął z pewnością również fakt, że zawodnicy Lawy mieli okazję odebrać zamówione na początku sierpnia profesjonalne koszulki piłkarskie. Na taki zakup skusiło się aż 30 osób, a dla tych, którzy z rożnych powodów nie będą mieli latoligowej koszulki na mecz, zostały przewidziane koszulki uniwersalne, bez nazwiska, za to z numerem "0". Jedna z nich przydała się już w debiucie strojów w lidze, bowiem na cudowną koszulkę Lawy nie skusił się Spider.

Spotkanie rozpoczęło się ze sporym opóźnieniem, ponieważ po raz kolejny z rzędu spóźnił się Grzesiu, a poza tym Hołek urządził kolegom sesję zdjęciową w nowych strojach. Na boisku pojawił się Zbychu, który chciał fotografować kolegów podczas meczu, ale przybył zbyt późno i na dobre zdjęcia zawodnicy prezentujący się świetnie w koszulkach będą musieli trochę poczekać.

Hołkowi zachwyt nowym nabytkiem namieszał niestety trochę w głowie, bowiem składy, które zaproponował, od samego początku okazały się być fatalnym pomysłem. Organizatora nie usprawiedliwia nawet fakt, że zestawił drużyny w taki sposób, aby zawodnicy dysponujący tylko jedną koszulką w określonym kolorze mogli w inaugracyjnym meczu zagrać ze swoim nazwiskiem na plecach, a nie w koszulkach uniwersalnych - ograniczyło mu to w pewien sposób wybór. Błędem było jednak wystawienie przeciwko Grzesiowi i Niezielanowi osamotnionego Andrewa, który tego dnia nie mógł liczyć na ofensywną siłę kolegów, choćby dlatego, że niektórzy z nich mieli bardzo długą przerwę w grze (po ponad roku pauzowania do gry powrócił choćby Pepe). Na dodatek każdy zawodnik drużyny grającej tego dnia w zielono-czarnych koszulkach zagrał na najwyższym poziomie. Niezielan i Grzesiu brali na siebie ciężar rozgrywania, Walkman przebiegł prawie 9 kilometrów aktywnie włączając się do akcji kolegów, Uoles imponował w obronie i na skrzydłach, Zięciu nie miał respektu dla rywali, a Hołek bronił jak natchniony i nie tracił piłki, co nagminnie zdarzało mu się w poprzednich meczach. Efektem tej koncertowej gry był pogrom w pierwszej połowie, która zakończyła się jedynie honorowym trafieniem przegrywającego zespołu.

Po przerwie skazana na porażkę drużyna nieco poprawiła swoją skuteczność, prowadzący zespół zbyt pewnie potraktował swoją przewagę i nagle zrobiło się 13:9. Zawodnicy wygrywającej drużyny pomyśleli zapewne, że jeśli przegrają to spotkanie, zapiszą się w historii Lawy jako drużyna, która w najbardziej spektakularny i wstydliwy zarazem sposób zmarnowała szansę na odniesienie zwycięstwa.

Walkę więc podjęła, każdy zawodnik wziął na siebie część odpowiedzialności za wynik swojego zespołu i siedem bramek z rzędu strzelonych w niespełna siedem minut całkowicie odebrało rywalom ochotę do gry. Próbowali oni co prawda jeszcze kąsać, ale na każde ich trafienie przeciwnicy odpowiadali dwoma. W całym meczu zdobyli ostatecznie ponad dwa razy więcej bramek. Nie potrafili jednak całkowicie pogrążyć pokrzywdzonego przez Hołka zespołu, któremu udało się zanotować dwucyfrowy wynik, będący jedynym sposobem na wyjście z twarzą z tak nierównej potyczki.

PS: Tysięczną bramkę w tym sezonie strzelił w 48 minucie spotkania Krzychu. Gratulujemy!