Jesień na dobre zawitała w Warszawie i trzynastu graczy, którzy zjawili się 11 października na Wawelskiej, musiało zmierzyć się z dość nieprzyjemną pogodą. Boisko było mokre po całonocnych opadach, ale podczas meczu nie spadła ani jedna kropla wody. Było za to dość zimno i kilku graczy zdecydowało się wystąpić w bluzach, na które narzucili lawowe koszulki.

Gdy zawodnicy siedmioosobowej drużyny zobaczyli skład szcześcioosobowego zespołu rywali, uznali, że Hołek postradał zmysły. Wystawienie razem Grzesia, Andrewa i rzadko grającego, ale niezwykle utalentowanego Pieniądza zdawało się być pomysłem co najmniej niepoważnym. Ale będący w nienajlepszej formie Hołek wiedział, że Niezielan, Kamil, Kadłub oraz ich koledzy zrobią wszystko, aby nie przegrać z kretesem.

Zagadką była forma Tokarza, który podczas wakacji nie występował w Lawie, a na mecz przyszedł prosto z imprezy. Po imprezie był również Niezielan i można się było obawiać o strzelecką formę zawodnika, który w nocy nie zmrużył oka. Wynik utrzymujący się po dwudziestu minutach sugerował, że spotkanie zakończy sie pogromem, ale wtedy żelazna dotąd defensywa "czerwonych" zaczęła popełniać błędy, co tchnęło odrobinę nadziei w poczynania przegrywającego zespołu. Do większego zaangażowania szczególnie intensywnie motywował kolegów Kamil, który tego dnia wystąpił pomimo choroby i zakazu gry w piłkę nałożonego na zawodnika przez jego żonę.

Przegrywająca drużyna szczególnie dobrze zaczęła sobie radzić w obronie i po utracie szóstej bramki aż przez 35 minut nie dała się ponownie pokonać. Szkoda tylko, że dobrej obronie nie towarzyszyły równie skuteczne ataki. Wygrywający zespół był dzięki temu w stanie utrzymać swoją niedużą przewagę i wydawało się, że spokojnie poradzi sobie z jej zachowaniem do ostatnich minut.

Wtedy jednak zespół prowadzącego w rankingach Niezielana zaczął wywierać na rywalach taką presję, że ci pogubili się trochę w defensywie i zaczęli tracić głupie bramki. Z każdą minutą przybywało emocji, a im bliżej zakończenia meczu, tym więcej działo się na boisku. Niezbyt imponujący tego dnia formą Niezielan przeobraził się w żądną zwycięstwa maszynę, która ze sporym udziałem jego kolegów rozpoczęła oblężenie pola karnego rywali. Ten teoretycznie skazany na porażkę plan opłacił się w ostatnich sekundach spotkania - Tokarz podawał do Niezielana, piłkę próbował podbić Hołek i zrobił to w taki sposób, że futbolówka odbiła się od poprzeczki bramki strzeżonej przez Pieniądza, który następnie próbował ją zbić jak rasowy siatkarz. Po tej serii niefortunnych zagrań piłkarski balon trafił pod nogi Niezielana, który precyzyjnym strzałem doprowadził do remisu i wybuchu radości w swoim zespole.

Ponieważ była to trzecia minuta doliczonego czasu gry, Hołek zgodnie z przepisami natychmiast zakończył spotkanie i zarządził serię rzutów karnych. Była ona bardzo wyrównana, ale trudno jednoznacznie wskazać jej bohatera, bowiem bramkarze obu drużyn bronili na podobnym poziomie, natomiast piłkarze wykazywali się prawie identyczną skutecznością. Ostatecznie po dwóch trafieniach Grzesia wygrał zespół, który przez całe spotkanie prowadził. Niewiele jednak brakowało, aby 98 minut dość pewnego prowadzenia skończyło się katastrofą.