Po trzytygodniowej przerwie zawodnicy Lawy powrócili na boisko. Co prawda Hołek próbował zorganizować mecz tydzień wcześniej, 1. listopada, ale zgłosiło się tylko pięciu chętnych. Udział w pierwszym listopadowym meczu zapowiedziało za to dziesięć osób, choć ostatecznie na Wawelskiej zjawiło się dziewięciu graczy, bowiem tuż przed spotkaniem rozchorował się Krzychu.

Organizatora rozgrywek oraz jego kolegów zaskoczył fakt, ze wszystki furtki prowadzące na teren obiektu III Ogrodu Jordanowskiego były zablokowane, a na ogrodzeniu została wywieszona informacja, iż obiekt jest zamknięty do odwołania. Było to o tyle dziwne, że nieco ponad tydzień wcześniej Hołek bez problemu zarezerwował boisko, a jedynym przeciwwskazaniem do gry miała być ujemna temperatura, w której gumowa posypka pod trawą kruszeje, przez co murawę łatwo zniszczyć. Tymczasem w niedzielę było prawie 10 stopni. Zawodnicy postanowili więc nie przenosić się na inne boisko, lecz po prostu (sobie tylko znanym sposobem) dostali się na teren obiektu przy Wawelskiej, który tym razem był do ich wyłącznej dyspozycji.

Pod nieobecność Grzesia Hołek wystawił przeciw sobie dwóch liderów rankingu - Niezielana i Andrewa. Dzięki temu każdy z pretendentów do tytułu miał szansę udowodnić rywalowi swoją wyższość. I choć to pięcioosobowa drużyna Niezielana jako pierwsza strzeliła gola, mecz od początku znacznie lepiej układał się Andrewowi i jego kolegom. Wicelider rankingu świetnie rozgrywał piłkę z Kamilem, bardzo dobrze we wszystkich formacjach prezentował się Uoles, przyzwoicie, a momentami efektownie grał również Hołek. Natomiast rywale mieli ogromne problemy ze zgraniem. Niezielan rzadko dogadywał się z Czarem i Dziomalem, Szadi nie pokazywał pełni swoich możliwości, a Bakster - mimo zaskakujących bramek i asysty - nie był zbyt mocnym punktem, szczególnie w defensywie.

Przez niemal całe spotkanie czteroosobowa drużyna dominowała i kontrolowała przebieg meczu. Po wyjściu na sześciobramkowe prowadzenie pozwoliła sobie wręcz na nonszalancję, która skończyła się katastrofą. Andrew, Hołek i Uoles nie wykorzystali kilku stuprocentowych okazji, Kamil zaliczył kilka wpadek na bramce. Błędy wygrywającego zespołu sprawiły, że przegrywająca drużyna złapała drugi oddech i rozpoczęła szaloną pogoń. Niezielan mimo strzeleckiej niemocy świetnie podawał, Szadi i Dziomal pewnie przedzierali się skrzydłami, a Bakster bardzo skutecznie strzegł swojej bramki. Wydawawało się jednak, że mimo klopotów zwycięstwo zespołu Andrewa nie jest zagrożone, bowiem czas mijał nieubłaganie i gdy zegarek organizatora wskazał 90 minutę meczu, przewaga jego drużyny wynosiła jeszcze trzy bramki.

Zwycięstwo Andrewowi, Hołkowi, Kamilowi i Uolesowi odebrał jednak z pomocą kolegów Czaro. Miał udział w czterech ostatnich golach dla swojej drużyny, z czego ostatnie trafienie padło na sekundę przed końcem doliczonego czasu gry! A w serii rzutów karnych Czaro zdecydował się stanąć na bramce, na której popisał się trzema świetnymi interwencjami. Jego koledzy bez problemu radzili sobie z podłamanym utraconym prowadzeniem Andrewem. W ten oto sposób drużyna, która w 84 minucie przegrywała sześcioma bramkami, sięgnęła po zwycięstwo.