Jesienne powietrze coraz zimniejsze, a gracze coraz częściej przywdziewają na mecze ciepłe ubrania. Hołka korciło więc, by stworzyć drużyny zmarźluchów oraz morsów, jednak ci pierwsi nie mieliby w starciu z tymi drugimi żadnych szans. Organizator oparł więc składy na klasycznych trzonach, z jedną tylko zmianą – występującego zazwyczaj w czerwonej koszulce Kobsona ubrał tym razem na zielono. Chciał w ten sposób uczcić niedawny ożenek kolegi, który z powodu okołoślubnych przygotowań i podróży nie występował w Lawie od prawie dwóch miesięcy. Kolor zielony miał w przypadku Kobsona symbolizować jego nikłe małżeńskie doświadczenie.

Początek spotkania był niemrawy, obie drużyny nie potrafiły bowiem celnie uderzać na bramkę. Swoje okazje marnowali szczególnie zieloni – pięknie wykładane przez Legiego piłki psuli w żenujący wręcz sposób Hołek i Kucharz. Wyświechtane powiedzenie o tym, że niewykorzystane sytuacje się mszczą, sprawdziło się, ku uciesze czerwonych. Objęli prowadzenie po kilku zespołowych akcjach, a kwintesencją ich przewagi w tej cześci meczu było trafienie Bakstera, który posłał piłkę w okienko bramki przeciwników.

Zieloni długo nie umieli odpowiedzieć na gole rywali. Ostudzenie ofensywnych zapędów Hołka i Kucharza niewiele dało, bo ich koledzy wcale nie radzili sobie w ataku dużo lepiej. W defensywie również panował chaos, przez co na każdego gola zielonych czerwoni odpowiadali dwiema lub trzema bramkami. Sytuacji nie zmieniła nawet zmiana stron, zieloni wyraźnie odstawali i systematycznie tracili dystans do przeciwników. W pewnym momencie przewaga czerwonych wynosiła aż osiem goli i mało kto spodziewał się ciekawej końcówki. Zieloni postanowili jednak walczyć – najpierw o dwucyfrowy wynik, a gdy cel ten został zaskakująco szybko osiągnięty, przegrywający zespół zdecydował się na pogoń za zwycięstwem. Twarda, nieustępliwa gra, ocierająca się często o granicę faulu, przyniosła skutek. Szczególnie aktywny był Legee, który miał udział w prawie każdym trafieniu w końcówce spotkania. Czerwoni czuli, że ich zwycięstwo jest zagrożone, ale nie potrafili się odnaleźć w nowej sytuacji, szczególnie że stałe miejsce między słupkami musiał zająć Wojtek, który naciągnął mięsień. W doliczonym czasie gry zawodnik ten dał się zaskończyć ni to strzałowi, ni to podaniu Hołka, który zaskakującym lobem umieścił piłkę w siatce i doprowadził do remisu.

Seria jedenastek rozpoczęła się od słownej utarczki Harego ze Stefanem. Hary chciał wykonać rzut karny jako pierwszy zawodnik czerwonych – Stefan przeciwko temu protestował, zakładał bowiem, że Hary swoją próbę zmarnuje, a ubiegłoroczny mistrz na pewno zdobędzie gola. Hary sprzeciwił się tej buńczuczności kolegi i nie dał sobie odebrać piłki, twierdząc, że szanse na strzelenie lub zmarnowanie swoich jedenastek obaj zawodnicy mają takie same. A słowa Stefana „takie rzeczy się nie zdarzają” tak zmotywowały Harego, że ten bardzo pewnie zaliczył swoją próbę. Następny wśród czerwonych był Stefan i… uderzył nad poprzeczką! Cała sytuacja bardzo rozbawiła zawodników obu drużyn, a los sprawiedliwie pokazał, że nie warto się nigdy wywyższać i pogardliwie wypowiadać o umiejętnościach kolegów. Co ciekawe, swoje jedenastki zmarnowali również pozostali liderzy czerwonych – Nacho i Kuba (Niezielan obronił ich strzały). Nie zawiedli natomiast ci, którzy albo rzadko do bramki trafiali (Bakster), albo też jeszcze nie mieli dotąd okazji do strzelania w Lawie rzutów karnych (Wojtek). W zespole, który wystąpił w zielonych koszulkach, nie pomylił się natomiast nikt. I tym oto sposobem, po szalonej pogoni, zieloni odnieśli zwycięstwo w meczu, który niejedna drużyna uznałaby za przegrany.

Zobacz statystyki po tym meczu