Autorem relacji z meczu jest Wojciech Łobacz:

Przedostatni mecz listopadowy przywitał graczy nieciekawą aurą. Było chłodno i mokro. Niezielan gdy zobaczył jakie panuje zimno, zdecydował się przybyć na mecz samochodem zamiast rowerem. Już na starcie został zawstydzony przez Babę, który majestatycznie (z flakiem z przodu) wtoczył się na murawę. Po chwili dobił go Greg, który również nie przestraszył się zimna i przyjechał na swoim bicyklu. Kolejni zawodnicy zostawiali rowery przed boiskiem, by nie znęcać się więcej na Niezielanem.

Po ustaleniu składów Grega ogarnęła panika. Nie wierzył w wyrównany pojedynek, ale jeszcze mniejszą wiarę pokładał w solidność swoich kolegów z drużyny. Dość sporym było to zaskoczeniem, gdyż żaden z graczy nie należał do grupy latoligowych fajtłapów. Boisko jednak zweryfikowało, iż Greg nie doszacował możliwości swoich, jaki i swojej drużyny.

Chłód trwał w najlepsze, a Sibą nie nadchodził. Zdecydowano zatem nie zwlekać i rozpoczęto grę, gdy wybił kwadrans po ósmej. Drużyna zielonych, która była odbierana była jako silniejsza (głównie przez Grega), rozpoczęła spotkanie w osłabieniu. Sibą przybył jeszcze w trakcie pierwsze zmiany bramkarzy. Uważnie rozlokował swoje rzeczy w „szatni”, przebrał się, rozgrzał, a następnie dołączył do drużyny, która całkiem nieźle sobie radziła. Jednak to tylko były miłe złego początki. Serie farfoclów u jednych i drugich sprawiły, że wynik odbił się od zera, aczkolwiek Niezielan zdawał się nie przybliżać do wbicia swojej tysięcznej bramki.

Spotkanie okazało się niesamowicie wyrównane i zacięte. Do przerwy 5:5 i zawodnicy udali się na tradycyjny wypoczynek w przerwie meczu. Niezielan w końcu odpalił i zdobył swoją 1000 i 1001 bramkę w rozgrywkach. Zdążył w ostatniej chwili, gdyż Stefan tę granicę przekroczy prawdopodobnie w przeciągu paru następnych spotkań. Toczyła się wyrównana gra, w której drużyny prezentowały wyraźnie różne strategie. Czerwoni kładli nacisk na szybkość i spryt swoich niedużych, ruchliwych zawodników, podczas gdy zieloni mając w składzie osiłków w postaci Mikusia i Kobsona skupiali się na słaniu długich piłek głównie do dobrze zastawiającego się Niezielana. Wynik oscylował wokół remisu, a w miarę zbliżania się do końca spotkania zapachniało karnymi. Jednakże Czerwoni w ostatnich minutach przycisnęli i zdobyli bramkę przewagi, która skutkowała odsłonięciem się Zielonych, co zostało ukarane kolejną straconą bramką.

A teraz, perełka! – wywiad z aktualnym prezesem Latoligi (proszę o powstanie), przed Państwem Jego Wysokość: HOŁEK

Lata lecą, a latoliga wciąż trwa. Jak Pan sobie wyobraża przyszłość rozgrywek za 10, 20 lat? Czy myśli Pan, że nadejdzie moment, w którym będzie Pan miał dosyć?
Póki na moje konto płyną pieniądze ze składek, nigdy nie będę miał dosyć. Snuję oczywiście plany na przyszłość i przewiduję, że za 10 czy 20 lat składki będą odpowiednio dziesięcio- oraz dwudziestokrotnie wyższe.
Ciężko dogodzić wszystkim, co jest z pewnością dla Pana jasne. Jak Pan znosi krytykę niezadowolonych graczy i jakie uwagi są najbardziej irytujące?
Najbardziej irytuje mnie, gdy koledzy zwracają mi uwagę na moje rozwiązane sznurówki. A jak znoszę krytykę? Cóż… proszę zwrócić uwagę, co się stało z krytykującymi mnie przed laty ikonami tej ligi, takimi jak Czaro, Miszka lub Nowak – nagle zniknęli, czyż to nie zastanawiające? Proszę wyciągnąć wnioski, ale jednocześnie nie zawiadamiać policji. Ostatnio jednak nie mam czasu na stosowanie skutecznych i trwałych rozwiązań, dlatego zgodnie z moim wpisem na forum zawiesiłem prowadzenie meczów i powierzyłem moje obowiązki zastępcy, Wojciechowi (synowi Mariana). Do Lawy wrócę na ostatni mecz sezonu 2016, by odebrać torbę ze sprzętem sportowym – w przeciwnym wypadku organizator zastępczy mógłby zdefraudować latoligowy majątek w mniej efektywny sposób niż ja.
Czy jest coś, co Pana najbardziej cieszy w rozgrywkach? Czy jest to duża popularność wśród graczy czy może zacięta rywalizacja o jak najwyższą pozycja na koniec sezonu?
Przykłady, które Pan podał, są kompletnie nietrafione. Ot, choćby zacięta walka do końca sezonu oznacza, że nie mogę zamówić nagród i talii kart Lawy już w listopadzie, bo trzeba czekać na rozstrzygnięcia. Mógłbym wtedy zapłacić za nagrody mniej, a zarobioną różnicę zainwestować w swój rozwój duchowy. Najbardziej w rozgrywkach cieszy mnie, gdy zdobywam złoty medal. Niestety, od kilku lat jest to poza moim zasięgiem, dlatego od jakiegoś czasu rozważam modyfikacje rankingów w taki sposób, aby znów premiowały mnie. Na zmianach skorzystają też inni – gdy z góry wiadomo, komu przypadnie pierwsze miejsce, presja na wynik jest mniejsza i zawodnicy będą grali o srebro na większym luzie. Kombinowanie przy rankingach jest więc tak naprawdę moim ukłonem w stronę pozostałych graczy Latoligi Warszawskiej, najbardziej uczciwych rozgrywek piłkarskich prowadzonych kiedykolwiek w Warszawie przez Jacka Hołysza.

Dziękujemy za wywiad (można usiąść).